Luuk Wijk: Not so Revelstoked

Na ruim 1200 kilometers of besneeuwd asfalt zigzaggend door het berglandschap van West Canada – ben ik weer thuis in Jasper. Met een blauwe teennagel, gebroken binding en een teleurstellende zeventiende plek in de eerste freeride competitie van het seizoen, kijk ik terug op drie dagen shredden met een zure nasmaak.

Zondag 8 Januari vertrek ik naar Banff. Er is sneeuw voorspelt. En alhoewel ik de weersvoorspelling nooit echt vertrouw – de donkere wolken zien er veelbelovend uit. De volgende ochtend worden we wakker met een temperatuur van -19°C en tien centimeter verse sneeuw. Dat betekent maar één ding: cold smoke snow, yeww! Ik speel met een aantal vrienden zes uur lang in de sneeuw van het Lake Louise Ski (?) Resort. Sommige dagen wordt je beloond op top condities. En vandaag was zo’n dag. Eén van de betere dagen van het seizoen tot dusver!

Tate Morel just before take off – Wijk Photography

Op dinsdag vertrek ik richting Revelstoke. De eerste freeride competitie van het seizoen wordt hier georganiseerd. Voor de freeriders onder ons; this place is like heaven on earth. Revelstoke Mountain Resorts boosts 1700 meter hoogte verschil en heeft een hoge reputatie als speeltuin van big mountain terrain. Van cliffdrops tot pillows, chutes en gespreide bossen – je kan hier een ruime variatie aan terrein vinden. En – Oja! – de sneeuwval teller van Revelstoke van deze winter staat op zeven meter. Yes Europe, seven!

Ik rij met verschillende internationale vrienden kriskras door het Revelstoke Mountain Resort. Ook hier is wat sneeuw gevallen en de condities zijn geweldig. In de afgelopen twee jaar was ik altijd de enige Nederlanderse deelnemer in de freeride wedstrijden in Canada. Maar dit keer staat er een andere kaaskop op het strijdtoneel: freeskier Paul de Groot. Samen hiken we naar de subpeak van Mount Mackenzie en worden beloond op een lange afdaling in diepe, verse poedersneeuw.

De Freeride World Qualifier van Revelstoke is een 4* evenement. Bij freeride wedstrijden worden de verschillende rangen aangegeven met sterren (*) van 1 tot 4. De vierde rang zijn de wedstrijdvelden van het hoogste niveau, met stijl terrein terrein en grote kliffen. Bij een 3* en 4* evenementen zijn er twee competitie dagen – de qualifiers en finals. Over het algemeen gaat zo’n 50% van de deelnemers door naar de finales. Dit percentage verschilt per wedstrijd omdat de juryleden kijken naar het niveau van alle atleten. Om in de finales te verschijnen komt het vaak neer op één relatief simpel ding: blijf op je voeten staan. Ga je onderuit dan kan je de finales op je buik schrijven. Met deze gedachte in mijn achterhoofd probeer ik een lijn te kiezen. Een lijn die aan de rand van mijn comfort zone ligt. Want ik wil op mijn voeten blijven staan en toch mijn snowboarden naar een hoger niveau pushen.

Chasing frozen waterfalls – Hywel Williams Photography

Ik krijg drie kloppen op mijn schouder – three, two, one, go! Ik vind mijn weg door de moguls, tussen een aantal bomen door en draai uiteindelijk naar mijn tenen. Ik drop een kleine klif, of bevroren waterval, en land in een veld van moguls. Ik vind mijn balans direct en draai twee bochten. Daarna zet ik mijn board hard op zijn kant. Wat lijkt op een laag ijs, blijkt zachte sneeuw te zijn. Ik boor door het sneeuw oppervlak en sla met mijn borst tegen een mogul aan. Ik val niet echt maar stuiter weg van het harde oppervlak en landt terug op mijn board. F**ccck! Ik stuur naar links en spring van een windlip. Op mijn weg naar de finish lijn vind ik twee kleinere hits tussen de bomen en een grotere straight air om mijn lijn te beëindigen. Maar ik weet al hoe laat het is – tijd om naar huis te gaan.

Terwijl ik onderweg ben naar Jasper spelen de finales zich af in de North Bowl van Revelstoke Mountain Resort. Een wedstrijdveld dat ik heel graag had willen rijden – maar goed better luck next time. Paul de Groot kwalificeert zich wel tijdens de qualifiers. In de finales skiet hij een lekker lijn en gaat terug naar Europe met een twaalfde plek. Yeah Paul!

Judging with a backdrop – Hywel Williams Photography

Ik hoor je denken. Die stuiter partij in de qualifiers zorgde voor een blauwe teennagel en een gebroken binding? Nee, die blauwe teen komt door mijn snowboard boot die nét te klein is en die gebroken binding weet ik eigenlijk niet precies. Maar als klagende Nederlander gebruik ik graag alles dat een beetje negatief is – haha! De drie dagen hard snowboarden met vrienden maken de vele kilometers het helemaal waard. En die zeventiende plek? Ach, dat was maar één run van mijn trip. Volgende keer beter – als ik dan wel op mijn voeten blijf staan.

Until next time!

Voor meer foto’s van mijn leven in de bergen:

www.wijkphotography.com / www.instagram.com/luukwijk en www.facebook.com/wijkphotography.

On the road again – Wijk Photography